Mysteries of Nilavanti
गुढ रहस्यमयी निळावंती
‘ निळावंती ‘ हा एक अघोरी विद्येसाठी कुप्रसिध्द असा ग्रंथ आहे … भारत सरकार ने या ग्रंथाचं मुद्रण १९३२ साली बंद केलं. आज या ग्रंथाच्या Original Print’s फार कमी लोकांकडे आहेत .
असं म्हणतात या ग्रंथामध्ये जी विद्या आहे .. ती जो कोणी आत्मसात करण्याचा प्रयत्न करतो ..
त्याला एक तर हि विद्या पुर्णपणे प्राप्त होते ..किंवा ती व्यक्ती पुर्णपणे वेडी होते ..
हि विद्या आत्मसात करतांना ..
त्या माणसाला त्याच्या कुटूंबातील सर्वांना गमवावं लागतं …
त्याशिवाय तो हि विद्या आत्मसात करुच शकत नाही …
निळावंती पुराणकथा, दंतकथा की वास्तवातली, याविषयी वर्षानुवर्षे वाद चालू आहे. शाहिरांनी आणि पिंगळ्यांनी तिला आपल्या कवनांतून, भाकितांतून वर्षानुवर्षं जिवंत ठेवलंय.,
चमत्कार, जादूटोणा आदी अनेक संदर्भात तिचं नाव घेतलं जातं.
विशेष म्हणजे निळावंती वाचल्यानंतर माणूस वेडा होतो किंवा सहा महिन्यांत मरतो किंवा जादूटोण्याच्या मार्गाला लागतो, अशा अफवाही वर्षानुवर्षं टिकून आहेत.
सरनोबतांनी जे पुस्तक काढलंय, त्यातही याचा उल्लेख आहे. ते कोल्हापूरचे असल्यानं त्यांनी “वेड्या’ऐवजी “खुळा’ शब्द वापरलाय.
गुप्तधन शोधण्याचा एक मोठा मार्ग म्हणूनही काही जण या पुस्तकाकडं पाहतात. दिव्यशक्ती म्हणूनही पाहतात. निळावंतीला पक्षी, कीटक, प्राणी यांची भाषा अवगत असते.
यातील अनेक पक्षी, कीटक तिला गुप्तधनाचे अड्डे सांगतात. गुप्तधनाची तंतोतंत माहिती पक्ष्यांनाच असते. कुबेराचं वाहन मुंगूस आहे. या मुंगसाला सारे धनाचे साठे माहीत असतात.
सापाच्या फण्यात कसला तरी मणी असतो तो सापडला, की धनाचे साठेही शोधता येतात. काय काय कल्पना आपल्या लोकांनी करून ठेवल्या आहेत…
मुंगसाचं ऐकून धनसाठा सापडला असं सांगणारं कोणी भेटत नाही. साप-मुंगसाची लढाई लावणाऱ्या गारुड्यालाही असे धनाचे साठे कुठं सापडलेले नाहीत.
सापडले असते, तर साप आणि मुंगसाच्या लढाईचा बहाणा त्यानं कशाला केला असता? ज्येष्ठ विचारवंत दुर्गाबाई भागवत यांनीही निळावंतीची मूळ पोथी शोधण्याचा प्रयत्न केला.
“प्रासंगिका’ या पुस्तकात त्यांनी न मिळालेल्या निळावंतीच्या पोथीवर एक लेख लिहिलाय. स्वामी विवेकानंदांनी ही पोथी वाचली व पुढे सहा महिन्यांत त्यांचा मृत्यू झाला, अशी त्या वेळची एक अफवाही त्यांच्या लेखात आलीय.
तर ही निळावंती एका धनवंताची कन्या. लग्नानंतर मध्यरात्री कोल्ह्याची कुई कुई तिच्या कानावर येते. कोल्हे सांगत होते, की नदीतून एक प्रेत वाहत येतं आहे.
त्याच्या कमरेला दोन लाल चिंध्या किंवा दोऱ्याच्या गाठी आहेत. रात्री ती नदीच्या दिशेनं गेली. तिला प्रेत दिसलं. त्याच्या कमरेला गाठी दिसल्या, तिनं हातानं त्या सोडवण्याचा प्रयत्न केला; पण शक्‍य झालं नाही…
तिनं त्या दातानं कुरतडल्या, नवऱ्याला वाटलं ती प्रेत खातेय वगैरे वगैरे… नवऱ्यानं हे स्वतः पाहिलं त्यानं तिला सोडून दिलं.
या निळावंतीला कावळा, चिमणी, टिटवी, पाल, घुबड, कोकिळा, बगळा आदी सर्वांच्या भाषा अवगत होत्या. ती त्यांच्याशी संवाद करायची.
ती शाहिरांचा विषय बनली. अध्यात्माचा विषय बनली. पहाटे फिरणाऱ्या पिंगळ्यांचा विषय बनली. चित्रविचित्र शक्तीचा विषय बनली. गूढतेचा विषय बनली.
महाकल्पनेचा, प्रतिभेचा आणि धनशोधाचा विषय बनली. अनेकांनी त्याचा वेध घेतला.
जे कल्पनेच्या पलीकडचं असतं ते वाचलं, की माणूस भ्रमात जातो. तसं झाली की तो खुळा होतो, असं म्हणतात. अनेक तांत्रिकांकडं निळावंतीचं नाव निघतंच…
या “निळावंती’च्या मूळ पोथीत अनेक श्‍लोक आहेत, असं सांगतात. कोणत्या तरी श्‍लोकानं कोणत्या तरी पशू-पक्ष्यांची भाषा समजते, असंही सांगतात.
अध्यात्मातल्या शाहिरीमध्ये सर्वश्रेष्ठ गणल्या जाणाऱ्या हैबतीबाबा पुसेसावळीकर यांनी निळावंतीवर 1750च्या आसपास शाहिरी लिहिली आहे.
श्रेष्ठ पतिव्रता म्हणूनही तिचा उल्लेख होतो. सासऱ्याबरोबर ती माहेरी जात असता तिला मुंगसाची जोडी दिसली. नवरा-बायको होते ते. त्यातील मुंगशिणीशी निळावंतीनं संवाद साधला.
मुंगसाची बायको म्हणाली, “माझा मुंगूस नवरा आंधळा आहे.” मग निळावंती उपाय सांगते. लाल तुकडा लावून त्याला डोळे देते. त्यांच्याबरोबर राहते.
मग पिंगळा भेटतो.
तो सापाची गोष्ट सांगतो.
त्याचा मणी मिळवा म्हणतो.
मुंगसांचा फौजफाटा घेऊन ती मणी शोधायला जाते.
मण्याच्या उजेडात साप भक्ष्य शोधत असतो. हे सारे जण मणी उचलतात. खजिन्याच्या शोधात निघतात… निळावंतीवरील आख्यायिका चालूच राहते…
Disclaimer: This article is just for providing knowledge and updates to readers, this content is made through internet research, this article has no intention to the heart or promotes any brand/company/startup, this article is only made for knowledge, education, entertainment purposes, and there is no promotion at all. “This blog and I do not claim any right over any of the graphics, or images used in this article.
All rights reserved to the respective copyright owners.” Copyright Disclaimer under Section 107 of the copyright act 1976, allowance is made for fair use for purposes such as criticism, comment, news reporting, scholarship, and research. Fair use is a use permitted by copyright statute that might otherwise be infringing.
